弱的書卷子氣被另一股蓬勃之氣取代,整個人顯得更加鮮活靈動。
殷盛在樓道口前靜靜端詳鄭斯瀾的臉龐,見年輕人眼眸漆黑似墨,唇瓣嫣紅鮮潤,不由感到胸腔里有一陣難抑的悸動,心底暗暗嘆息:好一個讓人入眼難忘的小子啊!
這兩個多月來,劇組搬到偏遠的n市和g市拍戲,他遠在s市,加上公務纏身,實在沒法探班,也刻意不去聯繫鄭斯瀾,就是想試一下自己究竟能不能斷了那份念想。誰知,這次出差,剛好就在鄭斯瀾老家隔壁,一聽常奕提到對方回老家,他不禁心思浮動,忍也忍不住,便直接過來了。
「鄭先生,」一旁的曹烈收了傘,適時地問道:「你家在幾樓?」
「噢!四樓。」鄭斯瀾忙道:「這裡樓太老,裝不了電梯,只能麻煩你們走上去了。」
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>